Aangenaam, Susan Cuppen

In 2012 ben ik 18 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap is dat deze anders voelde dan de vorige drie.⁠
⁠
Tijdens de controle bij de verloskundige komen we erachter dat het niet goed is. Onze zoon blijkt te zijn overleden in mijn buik. Een helse tijd breekt aan. Wat gaat er gebeuren? Hoe ziet hij eruit? Hoe gaat de bevalling? En zo nog 100 meer dingen. ⁠

We werden top begeleid in het ziekenhuis maar toen we thuis waren, stonden we er alleen voor. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen. Mensen negeerden me of zeiden, ‘je hebt er toch al drie?’. Zo vreemd vond ik dat. Waarom was hier geen begeleiding voor?⁠
⁠
Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal maar ook het verdriet te kunnen delen. Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. ⁠
⁠
Maar weten we ook dat niemand dit alleen hoeft te doen? Mijn missie is het taboe rondom miskramen en alles wat daarbij hoort te doorbreken. Daarom ben ik Angels Forever gestart.