Aangenaam, Anoniem

'Als je kleiner hebt dan B, dan heb je wel een probleem.' Die woorden dreunen nog na, ik schat 15 jaar na dato. Ik labelde mijn borsten (wederom) als minderwaardig. Deze uitspraak kwam trouwens van een vrouwelijke radio dj. De zender gaf die week een borstvergroting weg. Nu ik dit schrijf, vraag ik me af: zei ze dit daadwerkelijk? Dat kán toch niet!? Of is het mijn brein, die dit concludeerde uit het hoe dan ook bizarre gesprek over de hoe dan ook bizarre give-away? ⁠
⁠
Ik heb een kleine cup A. Ergens voelt het niet eens comfortabel om ze borsten te noemen. Een van mijn eerste geliefden zei eens tegen me: 'Zo lijkt het nog wel wat.' Ik lag op mijn zij dus mijn bovenarmen vormden een natuurlijke push-up. Autsj. ⁠Nu ik ouder ben en geliefden ken die me met meer respect behandelden, ben ik er rustiger onder.⁠
⁠
Al kan ik me soms nog steeds onzeker voelen. Ik ben niet tenger gebouwd, ik vind ze niet ‘bij mijn lichaam passen’. Wat op zichzelf interessant is, is dat ik mijn borsten los zie van mijn lichaam. Al geldt dat voor meer vrouwen (en mannen). Borsten zijn zo geobjectiveerd. ⁠
⁠
Ik kijk met bewondering naar voorbeeldfeministe Milou Deelen en haar free-the-fakking-nipple. Maar ik verbind daar ook een oordeel aan: met haar lijf (en haar borsten), tuuuuuurlijk. Ik zou dat nooit durven. Dat ‘nooit durven’ wakkert tegelijkertijd ook een vuurtje in me aan. Ik ben zo trots op alle vrouwen die zich durven tonen. In vrijheid zijn met hun lichaam. Ik zou ergens zo graag het voorbeeld zijn dat ik niet had. Normalize de kleine A! Liefde voor alle maten waarin de vrouw bestaat.⁠